بين راهي

ديروز نشستم حساب کردم. ديدم بطور متوسط از هر سه روز يک روزش را در کاشانه خودم نيستم، يعني به عبارتي در مسافرتم. يک پا براي خودم مارکوپولو. از تبريز و زنجان و تهران بگير الي آخر
دير وقت که مسير تبريز به ابهر را مي آمدم ياد رستوران هاي بين راهي جاده قديم افتادم.همان جاده ای که طولانی بودن و پیچهای پی در پی اش زمانی که در تبریز درس می خواندم آزارم می داد.
هر وقت که اتوبوس برای غذا در یکی از همین رستوران ها! نگه می داشت حس غربت تمام وجودم را می گرفت. آدم هایی که می دیدم و حس عدم اطمینانی که به هر کدام داشتم.
 سرویس های بهداشتی غیر بهداشتی با آن صف های طولانی و وضع ناجور،
هر وقت هم که می خواستی نماز بخوانی اتاقی را نشانت می دادند نمور، خاکی و دلگیر با بوی بد پا، از کل مسافرینی که بودند دو سه نفری بیشتر نمی آمدند.
طوری شده بود که با خود فکر کرده بودم اگر یک روز کاره ای شدم بدهم تمام این ها را خراب کنند جایش یک چیز درست و حسابی بسازند. حالا که به لطف اتوبان جدید هیچکدام از آنها را که هیچ ، هیچ مجتمع بین راهی جدیدی هم نمی بینم باز دلم میگیرد از این همه راه.