عجب سیمایی دارد نشان می دهد این صدا و سیما. نگاه که می کنی از درد مردم خبری نیست. چیزی که زیاد می شنوی خبر است ولی باز خبری نیست از آنچه باید بدانی و آگاه باشی. فیلم ها و سریال ها را نیز انگار آدم فضایی ها نوشته اند، ساخته اند و بازی کرده اند. گویی تمام آنچه درد این مردم است در رویای گنج و مشکلات زن و مادر شوهر و اینجور چیزها خلاصه شده است.
انگار دیگر نه بازیگری دوست دارد نقش بدبخت ها را بازی کند و نه نویسنده ای علاقه به نوشتن از آدم های زیر پوست شهر دارد. حتی لباس پوشیدن ها و حرف زدن ها را که می بینی غریبه می مانند برایت.
هر کس نداند فکر می کند در این دیار مشکلی به نام بیکاری نیست.
کارخانه ای ورشکست نشده.
جوان ها با اعتیاد مشکلی ندارند.
کسی گرسنه سر بر بالین نمی گذارد.
خانواده ی بی سرپرستی نیست.
در راه مانده ای
عزیز از دست داده ای شاید.
نه انگار!
انگار نباید کسی ازفقر فرهنگی چیزی بداند.
انگار ایران نه ترک دارد ، نه لر ، نه کرد ، نه بلوچ و نه عرب.هر وقت که پای طنز و خندیدنی وسط بود باید سراغشان رفت.
