بدون عنوان

هر چقدر هم بخواهي تلخ نباشي، چيزي بجز تلخي نيست که نقل کني.
شايد اين عادت بدي باشد که هر خبري را يک تيتر کوتاه بزنند. سه کشته و چهار زخمي. همين و بس؟!
پس دردي که کودکان زير دست و پا کشيده اند کو؟ 

چشمان مادراني که خوشي شان را به دلخوشی دلبندانشان بسته و به مراسم رفته بودند و حالا داشتند دنبال جگر گوشه شان مي گشتند چه.
آه و ناله خانواده هاي داغديده اي که بچه هايشان زير دست و پاي بي فکري ما، بي عرضگي ما تلف شدند چه؟
 

-درست دو ماه پیش بود که یک اتوبوس که مسافرانش دانش آموزان یک مدرسه در بلژیک بودند. در یک سانحه برخورد با دیواره تونل کلی تلفات داد و در بلژیک عزای عمومی اعلام شد. جستجو کنید ببنید چطور رساناها، دولت، مقامات مسئول و رهبران کشورهای همسایه رفتار کردند.

- اين روزها اگر گذرت به شهر خرمدره بيافتد خواهي ديد که چطور با پلاکاردهاي بزرگي به اطلاع عموم رسانده اند که فرمانداري شهرشان به عنوان فرمانداري برتر استان شناخته شده و چه تبريکها و چه و چه. نکته جالب اینجاست که  خبر ها که بالا و پایین می کنی، می بینی چطور مسئولین دم از بی اطلاعی و عدم هماهنگی لازم می زنند و توپ را به خانه این و آن می اندازند. دوستی به شوخی می گفت اگر چند نفر یک جلسه سیاسی بگذارند حتما فرمانداری خبردار است ولی جمع شدن چهار هزار نفر آدم با این شکل در یکجا بی خبری خودش مسئله ای است.

- نميدانم اين برنامه به بهانه روز مادر بود يا نبود. ولي هر چه بود کادويي از وحشت و ترس  بود. با خاطره ای تلخ تر برای روزها و سالهای بعد. اينجا که هستيم خبرها بيشتر مي آيد. یک می گفت که در بيمارستان مرد داغدار به مادر بچه تلف شده اش مي خروشيد که چرا بي اجازه به اين مراسم شوم رفته اند.فکرش را بکنيد. در دل اين مادر چه جهنمي برپاست.

-ولی همه این حرفها به کنار. این حرفها برای خانواده قربانیان بچه نمی شود. آنها که بچه بزرگ کرده اند می دانند که با چه زحمتی بچه به این سن و سال می رسد.